Olinka cały czas ma całkiem dobre dni. Jest spokojna, dawno nie było napadów, ząbki rosną. Niecierpliwie wypatrujemy przyjemniejszej pogody, by móc wyjść w końcu na rodzinny spacer, tak bardzo wyczekiwany, tak bardzo upragniony. Wiosno, chodź już do nas, chodź do Oliweczki, Ona tak bardzo na Ciebie czeka.
Granice wytrzymałości, czy w ogóle istnieją? Nie wiem jakie są granice wytrzymałości organizmu, zwykłej ludzkiej fizyczności. Myślę, że nad sposobem myślenia, optymizmem, szczęściem można w dużej mierze pracować. Potrzeba trochę siły, odpowiedniej motywacji i chęci. Brak porządnego wysypania się od ponad dwóch miesięcy realnie na nas wpływa, na nasz wygląd, samopoczucie, powoduje niekończące się zmęczenie. To po prostu nie jest normalna sytuacja. Czasem myślę sobie, że nie mogę doczekać się chwili kiedy będę mogła spać całą noc. Ale jedna noc nie wystarczy, przynajmniej kilka nocy pod rząd. Po chwili uświadamiam sobie, że jeśli nadejdą dni, gdy w końcu będę mogła porządnie się wyspać to może oznaczać, że tej małej cudnej istotki już z nami nie ma. Więc przestaje marzyć o przespanych nocach.
Naszej Oliweczce urodził się ostatnio pierwszy braciszek, braciszek cioteczny :) Kiedy go odwiedziłam jeszcze w szpitalu zauważyłam jak ta nasza Mała bardzo urosła od swoich urodzin. Naprawdę, w porównaniu z Igorkiem Oliwia to kawał kobietki :) Gdy spędziłam chwilę z małym, zdrowym dzieckiem uświadomiłam sobie jak bardzo moje zachowanie jest "skrzywione" przez opiekę nad chorą Oliwką. Nasłuchiwałam jego oddech, zaczęłam się denerwować gdy Młodemu jakiś gilek świszczał w nosku, podświadomie zmartwiłam się, gdy usłyszałam, że czasem ulewa. Wiem, że to normalne, że obcowanie z chorymi dziećmi zmienia sposób patrzenia na zwykłe, niegroźne sytuacje. Jeśli kiedyś będzie mi dane być mamą zdrowego dziecka, mam nadzieję, że będę umiała wrócić do normalności, w moim życiu i w mojej głowie.
