Działkowiczka

Jak się nie da, jak się da? :) Byliśmy z Oliwką w weekend na działce. 100-kilometrowa trasa nieco nas przerażała, ale udało się. Pojechaliśmy już w piątek popołudniu. Po drodze mocno wiało... Będąc coraz bliżej działki zastanawialiśmy się co nas tam zastanie, np. czy będzie prąd? Kochana Oli przespała spokojnie całą drogę, dojechaliśmy na miejsce i wszystko było w porządku.

Olincia kolejny weekend spędziła na powietrzu. Już od 11 rano siedzieliśmy na tarasie wsłuchując się w koncerty ptaszków i spokojny szum drzew. W sobotę pogoda była idealna - około 20 stopni. Troszkę wiało, ale to był przyjemny wiatr. Takie powietrze jest bardzo dobre dla Oliwci, dobrze jej się wtedy oddycha i zapada w przyjemny sen. W niedzielę zrobiło się już bardziej gorąco, ale w cieniu Malutkiej też było dobrze. Ona korzystała z cienia, a my na zmianę z odrobiny słońca.

Choć to były tylko dwa dni, ilość naszych pakunków osiągnęła chyba jakiś rekord. Musieliśmy zabrać różne sprzęty i medykamenty na każdą okoliczność, łącznie z lekiem silnie wyciszającym napady, którego podskórne podawanie przez pompę w razie potrzeby musiałabym Małej "zainstalować" sama. Przy takiej odległości pomoc Gajusza mielibyśmy tylko na telefon. Na wszelki wypadek wzięliśmy dwa ssaki i kupiliśmy przetwornicę samochodową do prądu w razie awarii elektryki. Niektórzy twierdzą, że wyjazdy z małymi dziećmi to istna katorga. Nie wiem jak to jest w podróży ze zdrowymi maluchami, ale wiem, że wyjazd z tak bardzo chorym dzieckiem to dopiero wyzwanie i stres! Jednak było warto. Oliwcia czuła się bardzo dobrze. My też złapaliśmy powietrza w płuca i czerpaliśmy ogromną radość z tego, że udało nam się tu przyjechać, z nią. Chcemy tu wrócić na nieco dłuższy pobyt może w drugiej połowie lipca. Oby się udało :)